ثواب و پاداش های موحدین و عارفین

ثواب و پاداش های موحدین و عارفین

و موحد بضم میم و فتح واو و کسر حاء مشدد اسم فاعل است از توحید و توحید در اصل لغت یکی گفتن و یکی کردن است و در اینجا به معنای مقام خدا را بیگانگی پرستیدن باشد و عدم شرک و شریک قرار دادن برای خداوند را منظور است . 

1 –  قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ مُوسَى بْنِ بَابَوَیْهِ الْقُمِّیُّ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ حَدَّثَنَا أَبِی رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْبَرْقِیِّ قَالَ حَدَّثَنِی أَبُو عِمْرَانَ الْعِجْلِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ سِنَانٍ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو الْعَلَاءِ الْخَفَّافُ قَالَ حَدَّثَنَا عَطِیَّةُ الْعَوْفِیُّ عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْخُدْرِیِّ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَا قُلْتُ وَ لَا قَالَ الْقَائِلُونَ قَبْلِی مِثْلَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ .

ابو جعفر محمد بن علی بن حسین بن موسی بن بابویه قمی که در شهر ری فرود آمده مصنف این کتاب خدا او را یاری کند بر طاعت و فرمان برداری خویش گفت که حدیث کرد ما را پدرم رضی اللَّه عنه گفت که حدیث کرد ما را سعد بن عبد اللَّه از احمد بن ابی عبد اللَّه برقی گفت که حدیث کرد مرا یا ما را ابو عمران عجلی گفت که حدیث کرد ما را محمد بن سنان گفت که حدیث کرد ما را ابو العلاء خفاف گفت که حدیث کرد ما را عطیه عوفی از ابو سعید خدری که گفت :

رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) فرمودند : نه من و نه کسى قبل از من ، سخنى مثل ( لا اله الا الله ) نگفته است .

2 – حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِیدِ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ الصَّفَّارُ قَالَ حَدَّثَنَا إِبْرَاهِیمُ بْنُ هَاشِمٍ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ یَزِیدَ النَّوْفَلِیِّ عَنْ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مُسْلِمٍ السَّکُونِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ آبَائِهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص خَیْرُ الْعِبَادَةِ قَوْلُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ

حدیث کرد ما را محمد بن حسن بن احمد بن ولید رضی اللَّه عنه گفت که حدیث کرد ما را محمد بن حسن صفار گفت که حدیث کرد ما را ابراهیم بن هاشم از حسین بن یزید نوفلی از اسماعیل بن مسلم سکونی از حضرت ابو عبد اللَّه جعفر بن محمد از پدرش از پدرانش علیهم السلام که فرمود :

رسول خدا فرموده ‏اند : بهترین عبادت ، گفتن لا اله الا الله است .

3 – حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِیدِ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ هِلَالٍ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ فَضَّالٍ عَنْ أَبِی حَمْزَهَ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ مَا مِنْ شَیْ ءٍ أَعْظَمَ ثَوَاباً مِنْ شَهَادَهِ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ لِأَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ لَا یَعْدِلُهُ شَیْ ءٌ وَ لَا یَشْرَکُهُ فِی الْأَمْرِ أَحَدٌ

حدیث کرد ما را محمد بن حسن بن احمد بن ولید رحمه اللَّه گفت که حدیث کرد ما را سعد بن عبد اللَّه از احمد بن هلال از حسن بن علی بن فضال از ابو حمزه از امام محمد باقر (علیه السلام) که گفت شنیدم از آن حضرت که می فرمود « چیزی نیست که ثوابش بزرگتر باشد از گواهی دادن به لا اله الا الله باشد ، زیرا خداوند، مساوى با چیزى نیست و کسى در هیچ کارى ، با او شریک نیست .

4 – حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ مُوسَی بْنِ الْمُتَوَکِّلِ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الْأَسَدِیِّ قَالَ حَدَّثَنِی مُوسَی بْنُ عِمْرَانَ النَّخَعِیُّ عَنْ عَمِّهِ الْحُسَیْنِ بْنِ یَزِیدَ النَّوْفَلِیِّ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ عُمَرَ قَالَ: قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی ضَمِنَ لِلْمُؤْمِنِ ضَمَاناً قَالَ قُلْتُ وَ مَا هُوَ قَالَ ضَمِنَ لَهُ إِنْ هُوَ أَقَرَّ لَهُ بِالرُّبُوبِیَّهِ وَ لِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) بِالنُّبُوَّهِ وَ لِعَلِیٍّ (علیه السلام) بِالْإِمَامَهِ وَ أَدَّی مَا افْتُرِضَ عَلَیْهِ أَنْ یُسْکِنَهُ فِی جِوَارِهِ قَالَ قُلْتُ فَهَذِهِ وَ اللَّهِ الْکَرَامَهُ الَّتِی لَا یُشْبِهُهَا کَرَامَهُ الْآدَمِیِّینَ(1) قَالَ ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) اعْمَلُوا قَلِیلًا تَتَنَعَّمُوا کَثِیراً .

حدیث کرد ما را محمد بن موسی بن متوکل رحمه اللَّه گفت که حدیث کرد ما را محمد بن جعفر اسدی گفت که حدیث کرد ما را موسی بن عمران نخعی از عمویش حسین بن یزید نوفلی از محمد بن سنان از مفضل بن عمر که گفت :

امام جعفر صادق (علیه السلام) فرمودند : خداوند ، ضمانت خوبى از مومن مى‏کند ( یعنى ضامن مطمئنى براى مومن است ) عرض کردم : آن ضمانت چیست ؟ فرمودند : چون او ( مومن ) ، به وحدانیت خداوند ، پیامبرى حضرت محمد (صلى الله علیه و آله و سلم) ، امامت امام على (علیه السلام) اقرار کرده و واجبات خود را به جا آورده است ، او را در کنار خودش جاى مى‏دهد . (مفضل بن عمر) مى‏گوید : به آن حضرت عرض کردم : به خدا قسم! این کرامت و بزرگى است که هیچ کرامت انسانى ، شبیه او نیست . سپس آن حضرت فرمودند : کم عمل کنید و زیاد نعمت به دست آورید .

5 – حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ زِیَادِ بْنِ جَعْفَرٍ الْهَمَدَانِیُّ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ بْنِ هَاشِمٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ إِبْرَاهِیمَ بْنِ زِیَادٍ الْکَرْخِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ (علیه السلام) قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) مَنْ مَاتَ وَ لَا یُشْرِکُ بِاللَّهِ شَیْئاً أَحْسَنَ أَوْ أَسَاءَ دَخَلَ الْجَنَّهَ.

حدیث کرد ما را احمد بن زیاد بن جعفر همدانی رحمه اللَّه گفت که حدیث کرد ما را علی بن ابراهیم بن هاشم از پدرش از محمد بن ابی عمیر از ابراهیم بن زیاد کرخی از امام جعفر صادق (علیه السلام) از پدرش از جدش علیهم السلام که فرمود :

پیامبر اسلام فرمودند : کسى که از دنیا برود و چیزى را با خدا چه خوب و چه بد شریک نداند ، وارد بهشت خواهد شد .

توضیح اضافه : البته این حدیث با آیه ی إِنَّ اللَّهَ لا یَغْفِرُ أَنْ یُشْرَکَ بِهِ وَ یَغْفِرُ ما دُونَ ذلِکَ لِمَنْ یَشاءُ به معنای : خداوند ، شرک به او را نمی‌آمرزد ؛ (ولی) کمتر از آن را برای هر کس بخواهد (و شایسته بداند) می‌آمرزد . مطابق است اما اگر معنای نداشتن شرک ، عدم شرک در عمل باشد چنین افرادی بسیار اندک خواهند بود زیرا قرآن میفرماید : وَ ما یُؤْمِنُ أَکْثَرُهُمْ بِاللَّهِ إِلَّا وَ هُمْ مُشْرِکُونَ یعنی : و ایمان نمی آورند بیشتر ایشان بخدا مگر و حال آنکه ایشان مشرکانند .

6 – حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِیدِ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ الصَّفَّارُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَیْنِ بْنِ أَبِی الْخَطَّابِ عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَسْبَاطٍ عَنْ عَلِیِّ بْنِ أَبِی حَمْزَةَ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ- هُوَ أَهْلُ التَّقْوى‏ وَ أَهْلُ الْمَغْفِرَةِ قَالَ قَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَنَا أَهْلٌ أَنْ أُتَّقَى وَ لَا یُشْرِکَ بِی عَبْدِی شَیْئاً وَ أَنَا أَهْلٌ إِنْ لَمْ یُشْرِکْ بِی عَبْدِی شَیْئاً أَنْ أُدْخِلَهُ الْجَنَّةَ وَ قَالَ ع إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى أَقْسَمَ بِعِزَّتِهِ وَ جَلَالِهِ أَنْ لَا یُعَذِّبَ أَهْلَ تَوْحِیدِهِ بِالنَّارِ أَبَداً

حدیث کرد ما را محمد بن حسن بن احمد بن ولید رحمه اللَّه گفت که حدیث کرد ما را محمد بن حسن بن صفار گفت که حدیث کرد ما را محمد بن حسین بن ابی- الخطاب از علی بن اسباط از علی بن ابی حمزه از ابو بصیر که گفت :

از امام صادق (علیه السلام) ، درباره سخن خداوند پرسیدم که مى‏فرماید : خداوند اهل تقوى و بخشش است آن حضرت فرمودند : خداوند مى‏فرماید : من شایستگى و استحقاق این را دارم که فقط از من بترسند و بنده من ، چیزى را شریک من قرار ندهد و هم من شایستگى این را دارم که اگر بنده من ، چیزى را شریک من قرار نداد ، او را داخل بهشت کنم و سپس فرمودند : خداوند به بزرگى خود قسم یاد کرده است که اهل توحید و معترفان به یگانگى خداوند را اصلا در آتش جهنم عذاب نکند .

7 – حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ الشَّیْبَانِیُّ(1) رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْکُوفِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُوسَی بْنُ عِمْرَانَ النَّخَعِیُّ عَنْ عَمِّهِ الْحُسَیْنِ بْنِ یَزِیدَ النَّوْفَلِیِّ عَنْ عَلِیِّ بْنِ سَالِمٍ عَنْ أَبِی بَصِیرٍ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی حَرَّمَ أَجْسَادَ الْمُوَحِّدِینَ عَلَی النَّارِ .

حدیث کرد ما را محمد بن احمد شیبانی رحمه اللَّه گفت که حدیث کرد ما را یا مرا محمد بن ابی عبد اللَّه کوفی گفت که حدیث کرد ما را موسی بن عمران نخعی از عمویش حسین بن یزید نوفلی از علی بن سالم از ابو بصیر که گفت :

امام صادق علیه السلام فرمودند : خداوند ، بدن انسان‏هاى موحد را خداوند بر آتش جهنم حرام کرده است .

8 – حَدَّثَنَا أَبِی رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَیْفٍ عَنْ أَخِیهِ عَلِیٍّ عَنْ أَبِیهِ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَهَ قَالَ حَدَّثَنِی الْحَجَّاجُ بْنُ أَرْطَاهَ قَالَ حَدَّثَنِی أَبُو الزُّبَیْرِ عَنْ جَابِرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنِ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) أَنَّهُ قَالَ: الْمُوجِبَتَانِ مَنْ مَاتَ یَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ [وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ]  دَخَلَ الْجَنَّهَ وَ مَنْ مَاتَ یُشْرِکُ بِاللَّهِ دَخَلَ النَّارَ

حدیث کرد ما را پدرم رضی اللَّه عنه گفت که حدیث کرد ما را سعد بن عبد اللَّه از احمد بن محمد بن عیسی از حسین بن سیف از برادرش علی از پدرش سیف بن عمیره گفت که حدیث کرد مرا حجاج بن ارطاه گفت که حدیث کرد مرا ابو الزبیر :

جابربن عبدالله انصارى از پیامبر اسلام (صلى الله علیه و آله و سلم) نقل مى‏کند که آن حضرت فرمودند: دو چیز ، از موجبات دو چیز دیگر است ، ( یکى این که ) اگر کسى بمیرد در حالى که به یگانگى خداوند شهادت داده است ، وارد بهشت مى‏شود . ( و دوم این که ) کسى بمیرد در حالى که به خداوند شریک قرار داده است ، وارد جهنم خواهد شد .

 9 – حَدَّثَنَا أَبِی رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَیْفٍ عَنْ أَخِیهِ عَلِیٍّ عَنْ أَبِیهِ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَهَ عَنِ الْحَسَنِ بْنِ الصَّبَّاحِ قَالَ حَدَّثَنِی أَنَسٌ عَنِ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) قَالَ: کُلُّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ مَنْ أَبَی أَنْ یَقُولَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ

حدیث کرد ما را پدرم رضی اللَّه عنه گفت که حدیث کرد ما را سعد بن عبد اللَّه از احمد بن محمد بن عیسی از حسین بن سیف از برادرش علی از پدرش سیف بن عمیره از حسین بن صباح که گفت حدیث کرد مرا انس از پیغمبر :

پیامبر اسلام ( صلى الله علیه و آله و سلم ) فرمودند : ( منظور خداوند که فرموده است ) کُلُّ جَبَّارٍ عَنِیدٍ ( هر ستمگر لجوج و دشمن ) یعنى کسى که از گفتن لا اله الا الله ( و اقرار به وحدانیت خداوند ) امتناع مى‏ورزد .

10 – حَدَّثَنَا جَعْفَرُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْمُغِیرَهِ الْکُوفِیُّ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنِی جَدِّیَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ الْکُوفِیُّ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَیْفٍ عَنْ أَخِیهِ عَلِیٍّ عَنْ أَبِیهِ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَهَ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرِ بْنِ یَزِیدَ الْجُعْفِیِّ عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ: جَاءَ جَبْرَئِیلُ إِلَی رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ طُوبَی لِمَنْ قَالَ مِنْ أُمَّتِکَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ .

حدیث کرد ما را جعفر بن علی بن حسن بن علی بن عبد اللَّه بن مغیره کوفی رضی اللَّه عنه گفت که حدیث کرد مرا جدم حسن بن علی کوفی از حسین بن سیف از برادرش علی از پدرش سیف بن عمیره از عمرو بن شمر از جابر بن یزید جعفی از :

از امام جعفر صادق (علیه السلام) روایت شده است که: ( روزى ) جبرئیل به نزد پیامبر اسلام ( صلى الله علیه و آله و سلم ) آمد و عرض کرد : اى محمد ! خوش به حال انسانى از امت تو که بگوید : لا اله الا الله وحده وحده وحده ( هیچ خدایى جز خداى یگانه نیست و سه بار هم تکرار کند او یکتاست )

11- حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِیدِ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ الصَّفَّارُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ الْحَسَنِ بْنِ مَحْبُوبٍ عَنْ أَبِی جَمِیلَةَ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ جَعْفَرٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص أَتَانِی جَبْرَئِیلُ بَیْنَ الصَّفَا وَ الْمَرْوَةِ فَقَالَ یَا مُحَمَّدُ طُوبَى لِمَنْ قَالَ مِنْ أُمَّتِکَ- لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ مُخْلِصا

11. از امام جعفر صادق (علیه السلام) روایت شده است که رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) فرمودند :

جبرئیل بین صفا و مروه (در مکه) به نزد من آمد و عرض کرد : اى محمد ! خوش به حال انسانى از امت تو که مى‏گوید : خدایى جز خداى یگانه نیست و با اخلاص ، به یگانگى او معترف باشد .

12- حَدَّثَنَا أَبِی رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ الْحَسَنِ الْکُوفِیُّ عَنْ أَبِیهِ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَیْفٍ عَنْ أَخِیهِ عَلِیٍّ عَنْ أَبِیهِ سَیْفِ بْنِ عَمِیرَةَ عَنْ عَمْرِو بْنِ شِمْرٍ عَنْ جَابِرٍ عَنْ أَبِی الطُّفَیْلِ عَنْ عَلِیٍّ ع قَالَ مَا مِنْ عَبْدٍ مُسْلِمٍ یَقُولُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ إِلَّا صَعِدَتْ تَخْرِقُ کُلَّ سَقْفٍ لَا تَمُرُّ بِشَیْ‏ءٍ مِنْ سَیِّئَاتِهِ إِلَّا طَلَسَتْهَا حَتَّى تَنْتَهِیَ إِلَى مِثْلِهَا مِنَ الْحَسَنَاتِ فَتَقِفَ

12. ابو طفیل از امام على (علیه السلام) نقل مى‏کند که آن حضرت فرمودند :

هر بنده مسلمانى که بگوید: هیچ خدایى جز خداى یگانه نیست ، صعود مى‏کند به طورى که هر سقفى را مى‏شکافد و به هیچ یک از گناهان او نمی‏رسد مگر این که آن را از بین مى‏برد تا این که به کارهاى خوب او برسد تا در نتیجه متوقف گردد .

13- حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ الْوَلِیدِ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ الصَّفَّارُ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْبَرْقِیِّ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَیْفٍ عَنْ أَخِیهِ عَلِیٍّ عَنِ الْمُفَضَّلِ بْنِ صَالِحٍ عَنْ عُبَیْدِ بْنِ زُرَارَةَ قَالَ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع قَوْلُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ ثَمَنُ الْجَنَّةِ

13. عبیدبن زراره مى‏گوید : امام جعفر صادق (علیه السلام) فرمودند :

قیمت (پاداش) گفتن لا اله الا الله ، بهشت است .

14- حَدَّثَنَا أَبِی رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَیْفٍ عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ عَمْرٍو قَالَ حَدَّثَنِی عِمْرَانُ بْنُ أَبِی عَطَاءٍ قَالَ حَدَّثَنِی عَطَاءٌ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ عَنِ النَّبِیِّ ص قَالَ مَا مِنَ الْکَلَامِ کَلِمَةٌ أَحَبَّ إِلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مِنْ قَوْلِ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ مَا مِنْ عَبْدٍ یَقُولُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ یَمُدُّ بِهَا صَوْتَهُ فَیَفْرُغُ إِلَّا تَنَاثَرَتْ ذُنُوبُهُ تَحْتَ قَدَمَیْهِ کَمَا یَتَنَاثَرُ وَرَقُ الشَّجَرِ تَحْتَهَا

14. ابن عباس از رسول گرامى اسلام (صلى الله علیه و آله و سلم) نقل مى‏کند که آن حضرت فرمودند:

هیچ سخنى، نزد خداوند از گفتن (لا اله الا الله) محبوبتر و دوست داشتنى ‏تر نیست و هر بنده‏اى که آن را بگوید ، صدایش بلند مى‏شود ، (خداوند به او توفیق مى‏دهد) تا جایى که گناهانش ، زیر دو پایش جاى مى‏گیرد ، همان طورى که برگ درخت ، زیر آن مى‏ افتد .

15- حَدَّثَنَا أَبُو نَصْرٍ مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ تَمِیمٍ السَّرَخْسِیُّ الْفَقِیهُ بِسَرَخْسَ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو لَبِیدٍ مُحَمَّدُ بْنُ إِدْرِیسَ الشَّامِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا هَارُونُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْجَمَّالُ عَنْ أَبِی أَیُّوبَ قَالَ حَدَّثَنِی قُدَامَةُ بْنُ مُحْرِزٍ الْأَشْجَعِیُّ قَالَ حَدَّثَنِی مَخْرَمَةُ بْنُ بُکَیْرِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ الْأَشَجِّ عَنْ أَبِیهِ عَنْ أَبِی حَرْبِ بْنِ زَیْدِ بْنِ خَالِدٍ الْجُهَنِیِّ قَالَ أَشْهَدُ عَلَى أَبِی زَیْدِ بْنِ خَالِدٍ لَسَمِعْتُهُ یَقُولُ أَرْسَلَنِی رَسُولُ اللَّهِ ص فَقَالَ لِی بَشِّرِ النَّاسَ أَنَّهُ مَنْ قَالَ- لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ فَلَهُ الْجَنَّةُ

15. ابو حرب بن زید زیدبن خالد جُهنى مى‏گوید : شهادت میدهم بر پدرم زید بن خالد که شنیدم از او که میگفت : (روزى) رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) مرا (به جایى) فرستاد و به من فرمود :

به مردم مژده بده که هر کس بگوید: لا اله الا الله و او یکتاست و شریکى ندارد، بهشت بر اوست. (بر او واجب است)

16- حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ مُوسَى بْنِ الْمُتَوَکِّلِ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ السَّعْدَآبَادِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْبَرْقِیُّ عَنْ أَبِیهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ زِیَادٍ عَنْ أَبَانٍ وَ غَیْرِهِ عَنِ الصَّادِقِ ع قَالَ مَنْ خَتَمَ صِیَامَهُ بِقَوْلٍ صَالِحٍ أَوْ عَمَلٍ صَالِحٍ تَقَبَّلَ اللَّهُ مِنْهُ صِیَامَهُ فَقِیلَ لَهُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ مَا الْقَوْلُ الصَّالِحُ قَالَ شَهَادَةُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ الْعَمَلُ الصَّالِحُ إِخْرَاجُ الْفِطْرَةِ

16. ابان بن تغلب و دیگران از امام جعفر صادق (علیه السلام) نقل کرده است که آن حضرت فرمودند:

کسى که روزه خود را با سخن یا عمل شایسته به پایان برساند، خداوند، روزه او را قبول مى‏کند. به آن حضرت عرض شد: اى فرزند رسول خدا! منظور از سخن شایسته چیست؟ فرمودند: شهادت دادن به این که خدایى جز خداى یگانه نیست و منظور از عمل شایسته، دادن زکات فطرت (در پایان ماه مبارک رمضان) است.

17- حَدَّثَنَا أَبُو مَنْصُورٍ أَحْمَدُ بْنُ إِبْرَاهِیمَ بْنِ بَکْرٍ الْخُورِیُّ بِنَیْسَابُورَ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو إِسْحَاقَ إِبْرَاهِیمُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ هَارُونَ الْخُورِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ زِیَادٍ الْفَقِیهُ الْخُورِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ الْجُوَیْبَارِیُّ وَ یُقَالُ لَهُ الْهَرَوِیُّ وَ النَّهْرَوَانِیُّ وَ الشَّیْبَانِیُّ عَنِ الرِّضَا عَلِیِّ بْنِ مُوسَى عَنْ أَبِیهِ عَنْ آبَائِهِ عَنْ عَلِیٍّ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَا جَزَاءُ مَنْ أَنْعَمَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَیْهِ بِالتَّوْحِیدِ إِلَّا الْجَنَّةُ

17. از امامان معصوم (علیهم السلام) از امام على (علیه السلام) روایت کرده اند که آن حضرت فرمودند:

رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) مى‏فرماید: پاداش کسى که، خداوند به او نعمت اقرار به یگانگى خدا را داده است، فقط بهشت است .

18- وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ کَلِمَةٌ عَظِیمَةٌ کَرِیمَةٌ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ مَنْ قَالَهَا مُخْلِصاً اسْتَوْجَبَ الْجَنَّةَ وَ مَنْ قَالَهَا کَاذِباً عُصِمَتْ مَالُهُ وَ دَمُهُ وَ کَانَ مَصِیرُهُ إِلَى النَّارِ

18. از همان راویان حدیث قبلى آمده است که رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) فرمودند :

سخن لا اله الا الله نزد خداوند ، بزرگ و پسندیده است . کسى که با اخلاص آن را بگوید ، لایق بهشت مى‏ شود و کسى که به دروغ آن را بگوید ، (اگر چه) ثروت و خون او محفوظ مى‏ماند ، ولى جاى او آتش جهنم است .

19- وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ قَالَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ فِی سَاعَةٍ مِنْ لَیْلٍ أَوْ نَهَارٍ طَلَسَتْ مَا فِی صَحِیفَتِهِ مِنَ السَّیِّئَاتِ

19. و باز از طریق همان اسناد آمده است که رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) فرمودند :

کسى که در هر ساعتى از شب یا روز بگوید: لا اله الا الله، آن چه در دفتر اعمال او از گناه نوشته شده است، از بین مى‏ رود .

20- وَ بِهَذَا الْإِسْنَادِ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص إِنَّ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَمُوداً مِنْ یَاقُوتَةٍ حَمْرَاءَ رَأْسُهُ تَحْتَ الْعَرْشِ وَ أَسْفَلُهُ عَلَى ظَهْرِ الْحُوتِ فِی الْأَرْضِ السَّابِعَةِ السُّفْلَى فَإِذَا قَالَ الْعَبْدُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ اهْتَزَّ الْعَرْشُ وَ تَحَرَّکَ الْعَمُودُ وَ تَحَرَّکَ الْحُوتُ فَیَقُولُ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى اسْکُنْ یَا عَرْشِی فَیَقُولُ کَیْفَ أَسْکُنُ وَ أَنْتَ لَمْ تَغْفِرْ لِقَائِلِهَا فَیَقُولُ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَى اشْهَدُوا سُکَّانَ سَمَاوَاتِی أَنِّی قَدْ غَفَرْتُ لِقَائِلِهَا

20. و باز از طریق همان اسناد آمده است که رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) فرمودند :

خداوند ، ستونى از یاقوت قرمز را (استوار کرده است) که سر آن زیر عرش الهى است و پایین آن بر پشت ماهى در انتهاى زمین هفتم است. (این تعابیر، همگى براى تمثیل است که گفته شده منظور از ستون، دستورات الهى و منظور از ماهى در زمین، وجود امام زمان هر عصرى است) پس زمانى که بنده‏ اى بگوید: لا اله الا الله، عرش، مى‏لرزد و ستون و ماهى حرکت مى‏کنند (یعنى تمام آن چه در زمین و آسمان است، در اختیار خداوند مى‏ باشد و به اراده او هستند) پس خداوند متعال مى ‏فرماید: اى عرش من! آرام بگیر. عرش در جواب مى‏گوید: چگونه آرام بگیرم، در حالى که تو گوینده کلمه توحید را نمى‏بخشى! خداوند مى ‏فرماید: نزد ستون‏هاى آسمان من شهادت بدهید که من گوینده چنین سخنى را بخشیدم .

21- حَدَّثَنَا أَبُو الْحُسَیْنِ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ الشَّاهِ الْفَقِیهُ بِمَرْوَرُوذٍ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو بَکْرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ النَّیْسَابُورِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو الْقَاسِمِ عَبْدُ اللَّهِ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ عَبَّاسٍ الطَّائِیُّ بِالْبَصْرَةِ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی فِی سَنَةِ سِتِّینَ وَ مِائَتَیْنِ قَالَ حَدَّثَنِی عَلِیُّ بْنُ مُوسَى الرِّضَا ع سَنَةَ أَرْبَعٍ وَ تِسْعِینَ وَ مِائَةٍ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص یَقُولُ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ حِصْنِی فَمَنْ دَخَلَهُ أَمِنَ مِنْ عَذَابِی

21- حدیثى از امام رضا (علیه السلام) به ترتیب تا امام على (علیه السلام) روایت شده است که رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) فرمودند: خداوند مى‏فرماید: لا اله الا الله، قلعه من است و هر کس داخل آن شود، از عذاب من ایمن مى‏گردد.

22- حَدَّثَنَا أَبُو سَعِیدٍ مُحَمَّدُ بْنُ الْفَضْلِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ إِسْحَاقَ الْمُذَکِّرُ النَّیْسَابُورِیُّ بِنَیْسَابُورَ قَالَ حَدَّثَنِی أَبُو عَلِیٍّ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ الْخَزْرَجِیُّ الْأَنْصَارِیُّ السَّعْدِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ السَّلَامِ بْنُ صَالِحٍ أَبُو الصَّلْتِ الْهَرَوِیُّ قَالَ کُنْتُ مَعَ عَلِیِّ بْنِ مُوسَى الرِّضَا ع حِینَ رَحَلَ مِنْ نَیْسَابُورَ وَ هُوَ رَاکِبٌ بَغْلَةً شَهْبَاءَ فَإِذَا مُحَمَّدُ بْنُ رَافِعٍ وَ أَحْمَدُ بْنُ حَرْبٍ وَ یَحْیَى بْنُ یَحْیَى وَ إِسْحَاقُ بْنُ رَاهَوَیْهِ وَ عِدَّةٌ مِنْ أَهْلِ الْعِلْمِ قَدْ تَعَلَّقُوا بِلِجَامِ بَغْلَتِهِ فِی الْمَرْبَعَةِ فَقَالُوا بِحَقِّ آبَائِکَ الْمُطَهَّرِینَ حَدِّثْنَا بِحَدِیثٍ قَدْ سَمِعْتَهُ مِنْ أَبِیکَ فَأَخْرَجَ رَأْسَهُ مِنَ الْعَمَّارِیَّةِ وَ عَلَیْهِ مِطْرَفُ خَزٍّ ذُو وَجْهَیْنِ وَ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی الْعَبْدُ الصَّالِحُ مُوسَى بْنُ جَعْفَرٍ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِیٍّ بَاقِرُ عِلْمِ الْأَنْبِیَاءِ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ سَیِّدُ الْعَابِدِینَ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی سَیِّدُ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّةِ الْحُسَیْنُ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ ع قَالَ سَمِعْتُ النَّبِیَّ ص یَقُولُ قَالَ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ إِنِّی أَنَا اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدُونِی مَنْ جَاءَ مِنْکُمْ بِشَهَادَةِ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ بِالْإِخْلَاصِ دَخَلَ فِی حِصْنِی وَ مَنْ دَخَلَ فِی حِصْنِی أَمِنَ مِنْ عَذَابِی

22- ابوصلت هروى مى‏گوید: به هنگام حرکت امام رضا (علیه السلام) از نیشابور، به همراه ایشان بودم، در حالى که آن حضرت بر استرى به رنگ خاکسترى سوار بودند. پس ناگهان تعدادى از اهل علم، افسار استر آن حضرت را در منطقه‏اى به نام مربعه گرفتند و عرض کردند: تو را به حق پدران پاک خود، حدیثى براى ما بیان کن که از پدرانت شنیده باشى. آن حضرت سر مبارک خود را از درون هودج (که روى حیوان مى‏بندند) به طورى که پرده‏اى ابریشمى در دو طرف آن کشیده شده بود، بیرون آورده و (یکى یکى نام پدران بزرگوار خود را بردند و) فرمودند: امام على (علیه السلام) فرمودند که از پیامبر اکرم (صلى الله علیه و آله و سلم) شنیدم که مى‏فرمودند: خداوند مى‏گوید: به طور یقین خداوندى جز من وجود ندارد. پس مرا پرستش کنید. کسى که با اخلاص به یگانگى من شهادت بدهد، در قلعه من داخل مى‏شود و کسى که در قلعه من داخل شود، از عذاب من در امان است.

23- حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ مُوسَى بْنِ الْمُتَوَکِّلِ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو الْحُسَیْنِ مُحَمَّدُ بْنُ جَعْفَرٍ الْأَسَدِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحُسَیْنِ الصُّوفِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا یُوسُفُ بْنُ عَقِیلٍ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ رَاهَوَیْهِ قَالَ لَمَّا وَافَى أَبُو الْحَسَنِ الرِّضَا ع بِنَیْسَابُورَ وَ أَرَادَ أَنْ یَخْرُجَ مِنْهَا إِلَى الْمَأْمُونِ اجْتَمَعَ إِلَیْهِ أَصْحَابُ الْحَدِیثِ فَقَالُوا لَهُ یَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ تَرْحَلُ عَنَّا وَ لَا تُحَدِّثُنَا بِحَدِیثٍ فَنَسْتَفِیدَهُ مِنْکَ وَ کَانَ قَدْ قَعَدَ فِی الْعَمَّارِیَّةِ فَأَطْلَعَ رَأْسَهُ وَ قَالَ سَمِعْتُ أَبِی مُوسَى بْنَ جَعْفَرٍ یَقُولُ سَمِعْتُ أَبِی جَعْفَرَ بْنَ مُحَمَّدٍ یَقُولُ سَمِعْتُ أَبِی مُحَمَّدَ بْنَ عَلِیٍّ یَقُولُ سَمِعْتُ أَبِی عَلِیَّ بْنَ الْحُسَیْنِ یَقُولُ سَمِعْتُ أَبِی الْحُسَیْنَ بْنَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ یَقُولُ سَمِعْتُ أَبِی أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ عَلِیَّ بْنَ أَبِی طَالِبٍ یَقُولُ سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص یَقُولُ سَمِعْتُ جَبْرَئِیلَ یَقُولُ سَمِعْتُ اللَّهَ جَلَّ جَلَالُهُ یَقُولُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ حِصْنِی فَمَنْ دَخَلَ حِصْنِی أَمِنَ مِنْ عَذَابِی قَالَ فَلَمَّا مَرَّتِ الرَّاحِلَةُ نَادَانَا بِشُرُوطِهَا وَ أَنَا مِنْ شُرُوطِهَا

قَالَ مُصَنِّفُ هَذَا الْکِتَابِ مِنْ شُرُوطِهَا الْإِقْرَارُ لِلرِّضَا ع بِأَنَّهُ إِمَامٌ مِنْ قِبَلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى الْعِبَادِ مُفْتَرَضُ الطَّاعَةِ عَلَیْهِمْ

23- اسحاق بن راهویه مى‏گوید: زمانى که امام رضا (علیه السلام) به اقامت خود در نیشابور پایان داد و خواست به سوى مأمون حرکت کند، اصحاب حدیث، به دور ایشان جمع شده و عرض کردند: اى فرزند رسول خدا! از نزد ما مى‏روید، ولى حدیثى به ما نگفتید تا ما از شما استفاده کنیم. در این هنگام، آن حضرت در هودج بودند (چیزى شبیه اتاقکى کوچک که روى شتر یا استر قرار مى‏دهند) پس سر مبارک خود را بیرون آورده و (حدیثى بنابر نقل پدرانشان به ترتیب بیان کردند و) فرمودند: امام على (علیه السلام) فرمودند که از پیامبر (صلى الله علیه و آله و سلم) شنیدم که ایشان از جبرئیل شنیدند که او نیز از خداوند شنیده است که مى‏گوید: (جمله) لا اله الا الله (که اقرار به وحدانیت خداوند است) قلعه من است؛ هر کس در قلعه من داخل شود، از عذاب من، در امان است.

راوى (اسحاق بن راهویه) مى گوید: زمانى که کاروان در حال حرکت بود، آن حضرت با صداى بلند فرمودند: (ورود به این قلعه) با شرط هایی (محقق مى شود) که من یکى از شرط آن هستم .

شیخ صدوق رحمه الله در تفسیر این جمله از امام مى‏گوید: یکى از شروط (تحقق) اقرار به یگانگى خداوند، اقرار و اعتراف به این که على بن موسى الرضا (علیه السلام)، امامى از طرف خداوند است که پیروى از ایشان بر بندگان، واجب است.

24- حَدَّثَنَا أَبُو نَصْرٍ مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ تَمِیمٍ السَّرَخْسِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو لَبِیدُ مُحَمَّدُ بْنُ إِدْرِیسَ الشَّامِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا إِسْحَاقُ بْنُ إِسْرَائِیلَ قَالَ حَدَّثَنَا حَرِیزٌ عَنْ عَبْدِ الْعَزِیزِ عَنْ زَیْدِ بْنِ وَهْبٍ عَنْ أَبِی ذَرٍّ رَحِمَهُ اللَّهُ قَالَ خَرَجْتُ لَیْلَةً مِنَ اللَّیَالِی فَإِذَا رَسُولُ اللَّهِ ص یَمْشِی وَحْدَهُ لَیْسَ مَعَهُ إِنْسَانٌ فَظَنَنْتُ أَنَّهُ یَکْرَهُ أَنْ یَمْشِیَ مَعَهُ أَحَدٌ قَالَ فَجَعَلْتُ أَمْشِی فِی ظِلِّ الْقَمَرِ فَالْتَفَتَ فَرَآنِی فَقَالَ مَنْ هَذَا قُلْتُ أَبُو ذَرٍّ جَعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاکَ قَالَ یَا أَبَا ذَرٍّ تَعَالَ فَمَشَیْتُ مَعَهُ سَاعَةً فَقَالَ إِنَّ الْمُکْثِرِینَ هُمُ الْأَقَلُّونَ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِلَّا مَنْ أَعْطَاهُ اللَّهُ خَیْراً فَنَفَحَ مِنْهُ بِیَمِینِهِ وَ شِمَالِهِ وَ بَیْنَ یَدَیْهِ وَ وَرَاءَهُ وَ عَمِلَ فِیهِ خَیْراً قَالَ فَمَشَیْتُ مَعَهُ سَاعَةً فَقَالَ اجْلِسْ هَاهُنَا وَ أَجْلَسَنِی فِی قَاعٍ حَوْلَهُ حِجَارَةٌ فَقَالَ لِی اجْلِسْ حَتَّى أَرْجِعَ إِلَیْکَ قَالَ وَ انْطَلَقَ فِی الْحَرَّةِ حَتَّى لَمْ أَرَهُ وَ تَوَارَى عَنِّی فَأَطَالَ اللَّبْثَ ثُمَّ إِنِّی سَمِعْتُهُ ص وَ هُوَ مُقْبِلٌ وَ هُوَ یَقُولُ وَ إِنْ زَنَى وَ إِنْ سَرَقَ قَالَ فَلَمَّا جَاءَ لَمْ أَصْبِرْ حَتَّى قُلْتُ یَا نَبِیَّ اللَّهِ جَعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاکَ مَنْ تُکَلِّمُهُ فِی جَانِبِ الْحَرَّةِ فَإِنِّی مَا سَمِعْتُ أَحَداً یَرُدُّ عَلَیْکَ مِنَ الْجَوَابِ شَیْئاً قَالَ ذَاکَ جَبْرَئِیلُ عَرَضَ لِی فِی جَانِبِ الْحَرَّةِ فَقَالَ بَشِّرْ أُمَّتَکَ أَنَّهُ مَنْ مَاتَ لَا یُشْرِکُ بِاللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ شَیْئاً دَخَلَ الْجَنَّةَ قَالَ قُلْتُ یَا جَبْرَئِیلُ وَ إِنْ زَنَى وَ إِنْ سَرَقَ قَالَ نَعَمْ وَ إِنْ شَرِبَ الْخَمْرَ

قَالَ مُصَنِّفُ هَذَا الْکِتَابِ یَعْنِی بِذَلِکَ أَنَّهُ یُوَفَّقُ لِلتَّوْبَةِ حَتَّى یَدْخُلَ الْجَنَّةَ

24- زیدبن وهب، از ابوذر غفارى نقل مى‏کند که مى‏گوید: شبى، از خانه خارج شدم که ناگهان رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) را دیدم که به تنهایى راه مى رفت، بدون این که کسى همراهشان باشد. با خود گفتم شاید آن حضرت از این که کسى همراهشان باشد، نگران مى شود. به همین دلیل در زیر نور ماه (پشت سر آن حضرت) حرکت کردم تا این که ایشان متوجه من شدند و فرمودند:

این چه کسى است؟ عرض کردم: جانم فدایتان، ابوذر هستم. فرمودند: اى ابوذر! بیا. ساعتى با آن حضرت راه رفتم که فرمودند: کسانى که براى خود ثروت اندوخته اند، روز قیامت، کم در آمد هستند، مگر این که خداوند، نیکى به آنها داده باشد و او هم با ثروت خود، به راست، چپ، روبرو و پشت سر خود ببخشد و با در آمد خودشان، کار نیک انجام دهند. ابوذر مى‏گوید: ساعتى با آن حضرت نشستم. حضرت فرمود: اینجا بنشین و مرا در مکانى نشاند که اطراف آن سنگ بود و به من فرمود: بنشین، تا برگردم. ابوذر مى گوید: حضرت به طرف منطقه اى که پر از سنگ بود رفتند تا جایى که دیگر ایشان را ندیدم و از من پنهان شدند. نشستن من به طول انجامید، سپس در حالى که مى‏آمدند، مى‏فرمودند: اگر چه زنا و دزدى کرده باشد؟ زمانى که ایشان آمدند، بدون معطلى عرض کردم: اى رسول خدا! خداوند، مرا فداى شما سازد، در منطقه اى که پر از سنگ بود، با چه کسى سخن مى گفتید؟ در حالى که من کسى را آن جا ندیدم تا جواب شما را بدهد. پیامبر فرمودند: آن جا، جبرئیل بود که در آن مکان پر از سنگ، خود را بر من نشان داد و گفت: به امت خود، مژده بده که هر کس بمیرد و چیزى را شریک خداوند قرار ندهد، داخل بهشت مى شود. گفتم: اى جبرئیل! اگر چه زنا و دزدى کرده باشد؟ گفت: بله! و اگر چه شرب هم نوشیده باشد.

(شیخ صدوق رحمه الله مى گوید: یعنى این که هر کس براى خداوند شریک قرار ندهد، توفیق توبه پیدا مى‏کند و وارد بهشت مى‏شود.)

25- حَدَّثَنَا أَبُو الْحَسَنِ أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ غَالِبٍ الْأَنْمَاطِیُّ قَالَ أَخْبَرَنَا أَبُو عَمْرٍو أَحْمَدُ بْنُ الْحَسَنِ بْنِ غَزْوَانَ قَالَ حَدَّثَنَا إِبْرَاهِیمُ بْنُ أَحْمَدَ قَالَ حَدَّثَنَا دَاوُدُ بْنُ عَمْرٍو قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ اللَّهِ بْنُ جَعْفَرٍ عَنْ زَیْدِ بْنِ أَسْلَمَ عَنْ عَطَاءِ بْنِ یَسَارٍ عَنْ أَبِی هُرَیْرَةَ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص بَیْنَا رَجُلٌ مُسْتَلْقٍ عَلَى ظَهْرِهِ یَنْظُرُ إِلَى السَّمَاءِ وَ إِلَى النُّجُومِ وَ یَقُولُ وَ اللَّهِ إِنَّ لَکَ لَرَبّاً هُوَ خَالِقُکَ اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِی قَالَ فَنَظَرَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ إِلَیْهِ فَغَفَرَ لَهُ‏

قال مصنف هذا الکتاب و قد قال الله عز و جل- أَ وَ لَمْ یَنْظُرُوا فِی مَلَکُوتِ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ ما خَلَقَ اللَّهُ مِنْ شَیْ‏ءٍ یعنی بذلک أ و لم یتفکروا فی ملکوت السماوات و الأرض و فی عجائب صنعها أ و لم ینظروا فی ذلک نظر مستدل معتبر فیعرفوا بما یرون ما أقامه الله عز و جل من السماوات و الأرض مع عظم أجسامها و ثقلها على غیر عمد و تسکینه إیاها بغیر آلة فیستدلوا بذلک على خالقها و مالکها و مقیمها أنه لا یشبه الأجسام و لا ما یتخذ الکافرون إلها من دون الله عز و جل إذ کانت الأجسام لا تقدر على إقامة الصغیر من الأجسام فی الهواء بغیر عمد و بغیر آلة فیعرفوا بذلک خالق السماوات و الأرض و سائر الأجسام و یعرفوا أنه لا یشبهها و لا تشبهه فی قدرة الله و ملکه و أما ملکوت السماوات و الأرض فهو ملک الله لها و اقتداره علیها و أراد بذلک أ و لم ینظروا و یتفکروا فی السماوات و الأرض فی خلق الله عز و جل إیاهما على ما یشاهدونهما علیه فیعلموا أن الله عز و جل هو مالکها و المقتدر علیها لأنها مملوکة مخلوقة و هی فی قدرته و سلطانه و ملکه فجعل نظرهم فی السماوات و الأرض و فی خلق الله لها نظرا فی ملکوتها و فی ملک الله لها لأن الله عز و جل لا یخلق إلا ما یملکه و یقدر علیه و عنى بقوله وَ ما خَلَقَ اللَّهُ مِنْ شَیْ‏ءٍ یعنی من أصناف خلقه فیستدلون به على أن الله خالقها و أنه أولى بالإلهیة من الأجسام المحدثة المخلوقة

25- ابو هریره گفت: مردى به پشت خوابیده و به آسمان و ستارگان نگاه مى‏کرد و مى‏گفت: به خدا قسم پروردگارى هست که شما را آفریده است. پروردگارا! مرا ببخش. پیامبر (صلى الله علیه و آله و سلم) فرمودند: خداوند به آن مرد نگاه کرد و او را بخشید.

(شیخ صدوق مى‏گوید: این که خداوند فرموده است: (چرا در آسمان‏ها و زمین و آن چه خداوند آفریده است، نگاه نمى‏کنید.) یعنى چرا در آسمان و زمین و در چیزهاى شگفت انگیزى که خداوند آفریده است، نگاه نمى‏کنید! و یا چرا در آنها به عنوان این که راهنمایى شوید و عبرت بگیرید، نگاه نمى‏کنید تا به آن چه مى‏بیند، آگاهى پیدا کنید که خداوند آسمان‏ها و زمین را با آن سنگینى که دارند، بدون ستون نگه داشته و بدون هیچ وسیله‏اى، آنها را آرام کرده! پس به واسطه این موارد، به آفریدگار، صاحب و استوار کننده آنها راهنمایى مى‏شوید به این که هیچ جسمى، شبیه او نیست و به سوى چیزى که کافران غیر از خدا، براى خود خدا گرفته‏اند، راهنمایى نخواهید شد. زیرا اجسام، قدرت ندارند که جسم کوچک را در هوا بدون ستون و ابزار نگه دارند. پس فهمیده مى‏شود که خدا، آفریدگار آسمان‏ها و زمین و تمام اجسام است و مى‏فهمند که کسى شبیه او نیست و کسى هم در قدرت و پادشاهى، مثل او نمى‏باشد. اما ملکوت آسمان‏ها و زمین، به خداوند تعلق دارند و نسبت به اداره کردن آنها تواناست و چنین معانى، براى آن آیه قرآنى اراده کرده است و چرا در آسمان‏ها و زمین نگاه نکرده و تفکر نمى‏کنند. خداوند آنها را بر اساس همان چیزى که با چشم مى‏بینند، آفریده است. پس مى‏دانند که خداوند، صاحب آنهاست و نسبت به آنها تواناست، زیرا آسمان‏ها و زمین، ملک خدا بوده و او آفریده است و در قدرت، سلطنت و پادشاهى خداوند هستند و خداوند، نگاه آنها را در آسمان‏ها و زمین و آفریدگار بودن خود قرار داد، که در ملکوت و ملک الهى نظر بیفکنند. زیرا خداوند، چیزى را که مالکش نیست و بر آن قدرت ندارد، نمى‏آفریند (یعنى هر چه آفریده است، به او تعلق داشته و بر آنها پیروز است) و این که فرموده است (و آن چه خداوند آفریده است) منظور انواع و اقسام مخلوقاتش مى‏باشد که به وسیله آنها، به این مسئله راهنمایى مى‏کند که خداوند، آنها را آفریده و به واسطه خداوندى، از اجسامى که خودشان توسط خداوند آفریده شده‏اند، سزاوارتر است.)

26- حَدَّثَنَا أَبِی رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ یَعْقُوبَ بْنِ یَزِیدَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حُمْرَانَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ مَنْ قَالَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُخْلِصاً دَخَلَ الْجَنَّةَ وَ إِخْلَاصُهُ أَنْ تَحْجُزَهُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَمَّا حَرَّمَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ

26- محمد بن حمران از امام صادق (ع) نقل مى‏کند که آن حضرت فرمودند: کسى که با اخلاص، سخن لا اله الا الله را بگوید، داخل بهشت مى‏شود و خالص بودن او به این است که این سخن یگانگى خداوند، او را از هر چه خداوند حرام کرده است، حفظ کند.

27- حَدَّثَنَا أَبِی رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَى وَ الْحَسَنِ بْنِ عَلِیٍّ الْکُوفِیِّ وَ إِبْرَاهِیمَ بْنِ هَاشِمٍ کُلُّهُمْ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ سَیْفٍ عَنْ سُلَیْمَانَ بْنِ عَمْرٍو عَنِ الْمُهَاجِرِ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ زَیْدِ بْنِ أَرْقَمَ عَنِ النَّبِیِّ ص قَالَ مَنْ قَالَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مُخْلِصاً دَخَلَ الْجَنَّةَ وَ إِخْلَاصُهُ أَنْ تَحْجُزَهُ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ عَمَّا حَرَّمَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ

27- زیدبن ارقم از پیامبر اکرم (صلى الله علیه و آله و سلم) نقل مى‏کند که آن حضرت فرمودند: کسى که با اخلاص بگوید: لا اله الا الله، داخل بهشت مى‏شود و اخلاص او به این است که چنین سخنى، او را از آن چه خداوند حرام کرده است، محافظت کند.

28- حَدَّثَنَا أَبُو عَلِیٍّ الْحَسَنُ بْنُ عَلِیِّ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ عَمْرٍو الْعَطَّارُ بِبَلْخٍ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ مَحْمُودٍ قَالَ حَدَّثَنَا حُمْرَانُ عَنْ مَالِکِ بْنِ إِبْرَاهِیمَ بْنِ طَهْمَانَ عَنْ أَبِی حُصَیْنٍ عَنِ الْأَسْوَدِ بْنِ هِلَالٍ عَنْ مُعَاذِ بْنِ جَبَلٍ قَالَ کُنْتُ رَدِیفَ النَّبِیِّ ص فَقَالَ یَا مُعَاذُ هَلْ تَدْرِی مَا حَقُّ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى الْعِبَادِ یَقُولُهَا ثَلَاثاً قَالَ قُلْتُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ أَعْلَمُ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ حَقُّ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ عَلَى الْعِبَادِ أَنْ لَا یُشْرِکُوا بِهِ شَیْئاً ثُمَّ قَالَ ص هَلْ تَدْرِی مَا حَقُّ الْعِبَادِ عَلَى اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ إِذَا فَعَلُوا ذَلِکَ قَالَ قُلْتُ اللَّهُ وَ رَسُولُهُ أَعْلَمُ قَالَ أَنْ لَا یُعَذِّبَهُمْ أَوْ قَالَ أَنْ لَا یُدْخِلَهُمُ النَّارَ

28- معاذبن جبل مى‏گوید: با پیامبر (صلى الله علیه و آله و سلم)، روى یک حیوان سوار بودیم که سه بار فرمودند:

اى معاذ! آیا مى‏دانى که حق خداوند بر بندگان چیست؟ عرض کردم: خدا و رسولش آگاهترند. فرمودند: حق خداوند بر بندگان این است که آنها، چیزى را شریک او قرار ندهند.

سپس فرمودند: آیا مى‏دانى که حق بندگان با این کار خود (شریک قرار ندادن کسى با خداوند) بر خداوند چیست؟ عرض کردم: خدا و رسولش بهتر مى‏دانند؟ فرمودند: این است که آنها را عذاب نکند و یا این که فرمود: آنها را وارد آتش جهنم نسازد.

29- حَدَّثَنَا أَبُو أَحْمَدَ الْحَسَنُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ سَعِیدٍ الْعَسْکَرِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ أَحْمَدَ بْنِ حُمْرَانَ الْقُشَیْرِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو الْجَرِیشِ أَحْمَدُ بْنُ عِیسَى الْکِلَابِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُوسَى بْنُ إِسْمَاعِیلَ بْنِ مُوسَى بْنِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع سَنَةَ خَمْسِینَ وَ مِائَتَیْنِ قَالَ حَدَّثَنِی أَبِی عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَدِّهِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ عَنْ آبَائِهِ عَنْ عَلِیٍّ ع فِی قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ هَلْ جَزاءُ الْإِحْسانِ إِلَّا الْإِحْسانُ قَالَ عَلِیٌّ ع سَمِعْتُ رَسُولَ اللَّهِ ص یَقُولُ إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ قَالَ مَا جَزَاءُ مَنْ أَنْعَمْتُ عَلَیْهِ بِالتَّوْحِیدِ إِلَّا الْجَنَّةُ

29- از امام على (علیه السلام) روایت شده است که درباره این سخن خداوند که مى‏گوید: (آیا پاداش نیکى به جز نیکى است؟)

فرموده است: از رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) شنیدم که مى‏فرمود: منظور خداوند از این آیه این است که پاداش کسى که خداوند به او نعمت توحید خود را داده است، فقط بهشت است. (پس توحید، نوعى نیکى و بهشت هم، جواب آن نیکى است.)

30- حَدَّثَنَا الْحَاکِمُ عَبْدُ الْحَمِیدِ بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ الْحُسَیْنِ قَالَ حَدَّثَنَا أَبُو یَزِیدَ بْنُ مَحْبُوبٍ الْمُزَنِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا الْحُسَیْنُ بْنُ عِیسَى الْبِسْطَامِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا عَبْدُ الصَّمَدِ بْنُ عَبْدِ الْوَارِثِ قَالَ حَدَّثَنَا شُعْبَةُ عَنْ خَالِدٍ الْحَذَّاءِ عَنْ أَبِی بِشْرٍ الْعَنْبَرِیِّ عَنْ حُمْرَانَ عَنْ عُثْمَانَ بْنِ عَفَّانَ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ مَاتَ وَ هُوَ یَعْلَمُ أَنَّ اللَّهَ حَقٌّ دَخَلَ الْجَنَّةَ

30- عثمان بن عفان مى گوید : رسول خدا (صلى الله علیه و آله و سلم) فرمودند: کسى که بمیرد، در حالى که مى داند که به طور یقین خداوند حق است (و خدایى جز او وجود ندارد) داخل بهشت مى شود .

31- حَدَّثَنَا حَمْزَةُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ أَحْمَدَ بْنِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ زَیْدِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع قَالَ أَخْبَرَنِی عَلِیُّ بْنُ إِبْرَاهِیمَ بْنِ هَاشِمٍ قَالَ حَدَّثَنِی إِبْرَاهِیمُ بْنُ إِسْحَاقَ النَّهَاوَنْدِیُّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَمَّادٍ الْأَنْصَارِیِّ عَنِ الْحُسَیْنِ بْنِ یَحْیَی بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ عَمْرِو بْنِ طَلْحَةَ عَنْ أَسْبَاطِ بْنِ نَصْرٍ عَنْ عِکْرِمَةَ عَنِ ابْنِ عَبَّاسٍ قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص وَ الَّذِی بَعَثَنِی بِالْحَقِّ بَشِیراً لَا یُعَذِّبُ اللَّهُ بِالنَّارِ مُوَحِّداً أَبَداً وَ إِنَّ أَهْلَ التَّوْحِیدِ لَیَشْفَعُونَ فَیُشَفَّعُونَ ثُمَّ قَالَ ع إِنَّهُ إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَةِ أَمَرَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی بِقَوْمٍ سَاءَتْ أَعْمَالُهُمْ فِی دَارِ الدُّنْیَا إِلَی النَّارِ فَیَقُولُونَ یَا رَبَّنَا کَیْفَ تُدْخِلُنَا النَّارَ وَ قَدْ کُنَّا نُوَحِّدُکَ فِی دَارِ الدُّنْیَا وَ کَیْفَ تُحْرِقُ بِالنَّارِ أَلْسِنَتَنَا وَ قَدْ نَطَقَتْ بِتَوْحِیدِکَ فِی دَارِ الدُّنْیَا وَ کَیْفَ تُحْرِقُ قُلُوبَنَا وَ قَدْ عَقَدَتْ عَلَی أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنْتَ أَمْ کَیْفَ تُحْرِقُ وُجُوهَنَا وَ قَدْ عَفَّرْنَاهَا لَکَ فِی التُّرَابِ أَمْ کَیْفَ تُحْرِقُ أَیْدِیَنَا وَ قَدْ رَفَعْنَاهَا بِالدُّعَاءِ إِلَیْکَ فَیَقُولُ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ عِبَادِی سَاءَتْ أَعْمَالُکُمْ فِی دَارِ الدُّنْیَا فَجَزَاؤُکُمْ نَارُ جَهَنَّمَ فَیَقُولُونَ یَا رَبَّنَا عَفْوُکَ أَعْظَمُ أَمْ خَطِیئَتُنَا فَیَقُولُ عَزَّ وَ جَلَّ بَلْ عَفْوِی فَیَقُولُونَ رَحْمَتُکَ أَوْسَعُ أَمْ ذُنُوبُنَا فَیَقُولُ عَزَّ وَ جَلَّ بَلْ رَحْمَتِی فَیَقُولُونَ إِقْرَارُنَا بِتَوْحِیدِکَ أَعْظَمُ أَمْ ذُنُوبُنَا فَیَقُولُ عَزَّ وَ جَلَّ بَلْ إِقْرَارُکُمْ بِتَوْحِیدِی أَعْظَمُ فَیَقُولُونَ یَا رَبَّنَا فَلْیَسَعْنَا عَفْوُکَ وَ رَحْمَتُکَ الَّتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْ‏ءٍ فَیَقُولُ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ مَلَائِکَتِی وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی مَا خَلَقْتُ خَلْقاً أَحَبَّ إِلَیَّ مِنَ الْمُقِرِّینَ لِی بِتَوْحِیدِی وَ أَنْ لَا إِلَهَ غَیْرِی وَ حَقٌّ عَلَیَّ أَنْ لَا أَصْلِیَ بِالنَّارِ أَهْلَ تَوْحِیدِی أَدْخِلُوا عِبَادِیَ الْجَنَّةَ

31- ابن عباس میگوید: رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) فرمودند: قسم به کسی که مرا به حق، بشارت دهنده مبعوث کرد، خداوند، انسان یکتاپرست را با آتش عذاب نمیکند و به طور یقین، اهل وحدانیت الهی هم مورد شفاعت قرار میگیرند. سپس فرمودند: زمانی که روز قیامت شود، خداوند به گروهی که در دنیا، کارهای بد انجام دادند، دستور رفتن به سوی آتش جهنم را میدهد. (در این حال) آنها میگویند: پروردگارا! چگونه ما را در آتش جهنم داخل میکنی؟ در حالی که ما در دنیا یکتاپرست بودیم (فقط تو را خدا میدانستیم) و چگونه به وسیله آتش، زبان ما را میسوزانی؟ در حالی که در دنیا به یگانگی تو سخن گفته است و چگونه قلوب را میسوزانی؟ در حالی که بر آن یگانگی تو نقش بسته است و یا این که چگونه صورت ما را میسوزانی؟ در حالی که در مقابل تو به خاک مالیده شده است و یا چگونه دست‏های ما را میسوزانی؟ در حالی که به دعا، به سوی تو دراز شده است. خداوند میفرماید: بندگان من! شما در دنیا کارهای بدی انجام دادید و آتش جهنم (نیز) سزای شما میباشد.

پس میگویند: پروردگارا! بخشش تو بزرگ‏تر است، یا گناهان ما؟

خداوند میفرماید: بخشش من بزرگ‏تر است.

پس (دوباره) میگویند: رحمت تو وسیع‏تر است، یا گناهان ما؟

خداوند میفرماید: رحمت من وسیع‏تر است.

پس میگویند: اعتراف ما به یگانگی تو بزرگ‏تر است، یا گناهان ما؟

خداوند میفرماید: اعتراف شما به یگانگی من، بزرگ‏تر است. پس دوباره میگویند: پروردگارا! بخشش و رحمت خود را که همه چیز را فرا گرفته است، شامل (حال) ما (نیز) قرار بده.

خداوند به فرشتگان میفرماید: به بزرگی و شکوه خودم قسم میخورم که مخلوقی را نیافریده‏ام که نزد من محبوبتر از کسی باشد که به یگانگی من معترف است و (میگوید) که خدایی، به جز من وجود ندارد. پس بر من لازم است که معترفین به یگانگی خود را در آتش داخل نکنم (آتش را بر آنها مسلط نگردانم.) ای بندگان من! داخل بهشت شوید.

32- حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ الْحَسَنِ الْقَطَّانُ قَالَ حَدَّثَنَا الْحَسَنُ بْنُ عَلِیٍّ السُّکَّرِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ زَکَرِیَّا الْجَوْهَرِیُّ الْبَصْرِیُّ قَالَ حَدَّثَنَا جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عُمَارَةَ عَنْ أَبِیهِ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ أَبِیهِ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ أَبِیهِ عَلِیِّ بْنِ الْحُسَیْنِ عَنْ أَبِیهِ الْحُسَیْنِ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ أَبِیهِ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ ص مَنْ مَاتَ لَا یُشْرِکُ بِاللَّهِ شَیْئاً أَحْسَنَ أَوْ أَسَاءَ دَخَلَ الْجَنَّةَ

32- بر اساس یک روایتی که از امامان معصوم (علیهم السلام) از امام علی (علیه السلام) نقل شده، آمده است که آن حضرت از قول پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) می‏فرمایند که ایشان فرمودند: کسی که بمیرد و چیزی را شریک خداوند قرار ندهد، چه خوب و چه بد باشد، داخل بهشت خواهد شد.

33- حَدَّثَنَا أَبِی رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ الْبَرْقِیُّ عَنْ أَبِیهِ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ أَبِی عُمَیْرٍ عَنْ هِشَامِ بْنِ سَالِمٍ وَ أَبِی أَیُّوبَ قَالا قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع مَنْ قَالَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ مِائَةَ مَرَّةٍ کَانَ أَفْضَلَ النَّاسِ ذَلِکَ الْیَوْمَ عَمَلًا إِلَّا مَنْ زَادَ

33- هشام بن سالم و ابو ایوب از امام جعفر صادق (علیه السلام) نقل کرده‏اند که آن حضرت فرمودند: کسی که صد مرتبه بگوید (لا اله الا الله)، در آن روز برترین انسان از نظر عمل خواهد بود، مگر این که کسی این جمله را بیشتر بگوید. (یعنی اقرار به یگانگی خداوند، اندازه مشخصی ندارد.)

34- حَدَّثَنَا أَبِی رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ قَالَ حَدَّثَنِی أَحْمَدُ بْنُ هِلَالٍ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ صَالِحٍ عَنْ عِیسَی بْنِ عَبْدِ اللَّهِ مِنْ وُلْدِ عُمَرَ بْنِ عَلِیٍّ عَنْ آبَائِهِ عَنْ أَبِی سَعِیدٍ الْخُدْرِیِّ عَنِ النَّبِیِّ ص قَالَ قَالَ اللَّهُ جَلَّ جَلَالُهُ لِمُوسَی یَا مُوسَی لَوْ أَنَّ السَّمَاوَاتِ وَ عَامِرِیهِنَّ وَ الْأَرَضِینَ السَّبْعَ فِی کِفَّةٍ وَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ فِی کِفَّةٍ مَالَتْ بِهِنَّ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ

34- ابو سعید خُدری از پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم) نقل کرده است که آن حضرت فرمودند: خداوند متعال به حضرت موسی (علیه السلام) فرمود: ای موسی! اگر آسمان‏ها و ساکنین آنها و زمین‏های هفت گانه، در یک طرف ترازو باشند و در طرف دیگر جمله لا اله الا الله (اعتراف به یگانگی خداوند) باشد، این طرف ترازو از آن طرف (که آسمان‏ها و زمین هستند) سنگین‏تر است.

35- حَدَّثَنَا أَبِی رَضِیَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ حَدَّثَنَا سَعْدُ بْنُ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی عَنْ عَبْدِ الرَّحْمَنِ بْنِ أَبِی نَجْرَانَ عَنْ عَبْدِ الْعَزِیزِ الْعَبْدِیِّ عَنْ عُمَرَ بْنِ یَزِیدَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ سَمِعْتُهُ یَقُولُ مَنْ قَالَ فِی یَوْمٍ أَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ لَا شَرِیکَ لَهُ إِلَهاً وَاحِداً أَحَداً صَمَداً لَمْ یَتَّخِذْ صاحِبَةً وَ لا وَلَداً کَتَبَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ لَهُ خَمْسَةً وَ أَرْبَعِینَ أَلْفَ أَلْفِ حَسَنَةٍ وَ مَحَا عَنْهُ خَمْسَةً وَ أَرْبَعِینَ أَلْفَ أَلْفِ سَیِّئَةٍ وَ رَفَعَ لَهُ فِی الْجَنَّةِ خَمْسَةً وَ أَرْبَعِینَ أَلْفَ أَلْفِ دَرَجَةٍ وَ کَانَ کَمَنْ قَرَأَ الْقُرْآنَ اثْنَتَیْ عَشْرَةَ مَرَّةً وَ بَنَی اللَّهُ لَهُ بَیْتاً فِی الْجَنَّةِ

35- عمر بن یزید از امام جعفر صادق (علیه السلام) نقل کرده و می‏گوید: شنیدم که آن حضرت می‏فرمود: کسی که در روز بگوید: (شهادت می‏دهم که خدایی جز خدای یگانه نیست و هیچ شریکی ندارد. خدایی است که یگانه و بی‏نیاز می‏باشد و همراه و فرزندی ندارد) خداوند، برای او چهل و پنج میلیون کار خوب می‏نویسد و چهل و پنج میلیون گناه را نابود می‏کند و چهل و پنج میلیون درجه او را در بهشت بالا می‏برد و مثل کسی است که دوازه مرتبه قرآن تلاوت کرده باشد و خداوند برای او خانه‏ای در بهشت، می‏سازد.